Czas się trochę „teatralnie” poruszać. Ocenicie jak sprawne jest Wasze ciało i co podpowiada Wasza wyobraźnia. Co Wy na to?

• Wybierzcie sobie jakiś punkt na suficie. Wskażcie go palcem i koncentrujcie na nim wzrok, ani chwili nie tracąc go z oczu. Wykonujcie przy tym szereg ruchów – powolnych, szybkich, dynamicznych, tanecznych. Pilnujcie, aby Wasze ciało było rozluźnione, a jednocześnie pełne energii. Ćwiczeniu może towarzyszyć wybrana muzyka.
• Na najwyższej gałęzi drzewa nad Waszą głową wisi jedno jabłko, spróbujcie je zerwać. Wyobraźcie, że zrywacie je ramieniem, brzuchem, kolanem czy głową.
• Wędrując po lesie, przez pomyłkę rozdeptaliście mrowisko. Mrówki Was atakują, wędrują po całym Waszym ciele, gryzą, łaskoczą. Gryzienie – to płacz i ból, łaskotki – śmiech w różnych kolorach. Oczywiście emocje się mieszają.
• Napada na Was rój os, jest ich coraz więcej, próbujecie przed nimi uciec.
• Jesteście na pustyni i bardzo chce się Wam pić. Widzicie ostatnią kroplę wody spadającej z nieba. Próbujecie ją złapać – językiem! Kropla ucieka to w lewo to w prawo.
• Ktoś trzyma w ręku dużą kartkę papieru. Porusza nią na różne sposoby: składa na pół, potrząsa, zagina róg lewy lub prawy, obraca w powietrzu, itp. Wasze ciała poruszają się tak jak ta kartka.
• Chodzicie po całym swoim domu w różnych kierunkach. Jeśli spotkacie kogoś na swojej drodze – spójrzcie mu/jej w oczy. Cały czas patrzcie na nią/na niego, ale zmieniajcie swój sposób poruszania (uciekając, podskakując, chodząc na czworakach, pochyleni, itp.).
• Leżycie na podłodze, na plecach. Ciało jest rozluźnione, oczy zamknięte. Wyobraźcie sobie duży ołówek, który powoli obrysowuje kształt Waszego ciała: głowy, uszu, zbliża się do szyi, schodzi na ramiona…”. Kiedy skończy – otwórzcie oczy i bardzo wolno wstańcie, aby nie zatrzeć narysowanego w wyobraźni Waszego kształtu. Przyjrzyjcie się tej „postaci” i znów ostrożnie spróbujcie położyć się dokładnie na tym samym miejscu. Następnie powoli, potem coraz szybciej i szybciej ruchami rąk, nóg, plecami, biodrami „rozmazujcie” narysowany kształt.

Witam Was wszystkich z uśmiechem na twarzy! Myślę o tym jak sobie radzicie w bardzo zaskakującej dla Was i Waszych rodziców sytuacji. Mam nadzieję, że tęsknicie za teatrem i naszymi zajęciami. W przerwach między lekcjami proponuję wykonanie prostej lalki z materiałów dostępnych w domu: szmatek, sznurka, wstążek, piłek, papieru, guzików, tektury, plastikowych butelek, gąbki, i co Wam jeszcze przyjdzie do głowy. Na początek zajmijmy się PACYNKĄ.

Pokazuję jak się można do tego zabrać: piłka z gąbki, robię otwór na wskazujący palec i gotowe!

Kochani!

Zdaję sobie sprawę, że pisanie scenariusza  nie jest łatwe i proste. Ale od czego mamy naszą wyobraźnię, pomysły – i Wasze chęci? Cierpliwie czekam.  Na zajęciach poznaliśmy i nad dwiema legendami pracowaliśmy: „Legenda o warszawskim Bazyliszku” oraz „ Historia Piasta Kołodzieja”. Macie więc już pewne doświadczenia. Wiem, że pisanie to co innego niż granie na scenie. Może te wskazówki ułatwią i poukładają Wasze myśli:

- PO CO?
Powinniśmy mieć jasność o czym będziemy pisać. W naszym przypadku chcemy zaadaptować na scenę konkretny utwór – wybraną przez Was polską legendę. Od tego o czym ona będzie zależy, kogo uczynimy głównym bohaterem i jak poprowadzimy sceniczną intrygę.

- DLA KOGO?
To pytanie odnosi się zarówno do widzów jak i do wykonawców spektaklu. Dotyczy czasu trwania (np. do 20 min.), losów bohaterów, humoru. Wykonawcy przedstawienia – należy podzielić ich na role główne i drugoplanowe. Jaka będzie konwencja przedstawienia (musicalowa, kabaretowa, monodram, sztuka kameralna na kilka osób, czy wieloobsadowe widowisko). A może potrzebny będzie narrator lub chór komentujący akcję?

- JAK?
To pytanie dotyczy formy naszego scenariusza. Musimy określić charakter naszej adaptacji. Musimy założyć czy chcemy pisać dramat, komedię, musical, czy widowisko dla najmłodszych lub młodzieży.

- STRUKTURA
Zasadą, która porządkuje scenariusz jest konflikt. Konflikt między głównymi bohaterami napędza akcję przedstawienia, jego treść i przyciąga uwagę widzów.

- POCZĄTEK
Od czego zacząć?...
W świat opowieści może wprowadzić nas narrator albo zespół teatralny adresując swoją opowieść do widza lub swoich partnerów na scenie. To oni mogą wcielać się w stworzone przez narratora role i sytuacje.
KOMPOZYCJA – przebieg opowieści
Nasza opowieść może rozwinąć się, tak jak to w legendzie, np. od końca. Widzowie poznają historię, która już się wydarzyła, a aktorzy ją przypominają. Należy pamiętać o pewnym rodzaju zagadki lub tajemniczego pytania jakie trzeba postawić widzom na początku sztuki, by odpowiedzieć na nie dopiero na samym końcu.

- BOHATEROWIE
Oni mówią naszym głosem i w naszym imieniu rozmawiają z widzem. Przekonują nas do swoich racji słowem i czynami. Od was zależy czy dialog na scenie wciągnie widza w akcję sztuki.

- DIALOG
Ma wiele zadań do spełnienia: określa relacje między postaciami, charakteryzuje naszych bohaterów. Ważne jest też to, co postaci mówią i jak mówią. Trzeba określić ich język, którym się posługują, np. gwarą, mogą mieć swoje powiedzonka, mogą się jąkać, używać codziennego języka, bardziej lub mniej poprawnego, itp. Nie zapominajcie o ciszy między słowami i zdaniami. Wsparta gestem, mimiką twarzy potrafi być bardziej wymowna niż niejedno słowo (didaskalia).

Witam !

Mam nadzieję, że powstają już pierwsze propozycje mini scenariusza wybranej przez Was legendy. Czekam na  próby pod adresem Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Tematem naszej kolejnej pracy będą etiudy teatralne na temat: „jestem  staruszką, jestem staruszkiem”. Działania w różnych miejscach i sytuacjach, np.: na przystanku, w parku, na spacerze, kłótnia, niecierpliwość (w kolejce do …). Do udziału w scenkach teatralnych zaproście Waszych domowników – rodziców, rodzeństwo. Oczywiście odgrywamy sceny beż użycia słów - pantomimicznie. Ważna jest tu gra ciała, emocje i mimika twarzy. Możecie nagrać krótki filmik i przesłać na wskazany mój adres. Najciekawsze prezentacje możemy umieścić na fb mdk. Miłej pracy i zabawy!

Jutrzejszy dzień jest wyjątkowy - 27 marca obchodzimy Międzynarodowy Dzień Teatru! W tym dniu uroczyście odczytywane jest orędzie napisane przez wybitną postać związaną z teatrem. Ciekawostką jest fakt, że jest ono tłumaczone aż na dwadzieścia języków.

Z okazji naszego święta życzę Wam, aby w Waszych sercach nigdy nie zgasł artystyczny płomień i żar!

Instruktor – Jolanta Rynkowska

Drodzy uczestnicy!

Nasz sposób realizacji zajęć cały czas ulega zmianie.  Do 10-go kwietnia br. kontynuujemy nietypowy sposób pracy – bo on-line.  Mam nadzieję, że moje propozycje zadań, prac i ćwiczeń zaciekawią Was, zainspirują  i zainteresują.  Premierę spektaklu wielkanocnego pt. „Śmigus –dyngus” przesuwamy w czasie (termin do ustalenia), ale nad nim pracujemy w domu (nauka piosenek, powtarzanie już ustalonych sytuacji, zapamiętanie uwag podawania i interpretacji tekstu i oczywiście nauka swoich ról).

Chcę Was zachęcić do obejrzenia dziś, w  poniedziałek 23 marca 2020 r. o godz. 13.00 na kanale TVP Kultura filmu pt. „Złota kaczka”. Legenda powstała na motywach baśni Ewy Szelburg-Zarembiny o pięknej królewnie zaklętej w złota kaczkę. Film nakręcono w 1976 roku w reżyserii Jerzego Sztwiertni.  Spróbujcie napisać  swój własny scenariusz wybranej przez siebie innej legendy (z podziałem na role, didaskalia, opis sytuacji, opis scen, opis postaci). Możecie pisać indywidualnie lub dobrać się w grupy i napisać wspólnie.